تولدت مبارک نیکلاوس کوپرنیک

اکنون ستاره شناس مشهور نیکلاوس کوپرنیک در 19 فوریه 1473 در تورون لهستان به دنیا آمد. سهم اصلی او در علم، مفهوم بحث برانگیز جهان خورشید مرکزی بود. پانصد سال بعد، ما نه تنها خورشید را به عنوان مرکز منظومه شمسی خود می پذیریم، بلکه حتی از نظریه های جدید سیاراتی که همزمان به دور دو ستاره می چرخند، حمایت می کنیم.

نیکلاس کوپرنیک: یک مدل هلیوسنتری

نیکلاس کوپرنیک در زمانی بزرگ شد که همه معتقد بودند سیارات و خورشید به دور زمین می چرخند و از یک مدل زمین مرکزی پیروی می کنند. مکتب فکری برجسته در آن زمان بیشتر با ایده‌های ارسطو و بطلمیوس همسو بود، اما فلسفه‌های آن‌ها دیگر به صورت اسمی پذیرفته نشد. نظریات آنها تا حدی مبتنی بر ریاضیات بود، اما همچنین بر فرضیات ایدئولوژیک ناقص بود، از جمله اینکه آسمانها کامل بودند، مشاهده ذهنی واقعیت بود، و قابل اعتمادترین منابع متفکران باستانی بودند. یکی از نتایج این تفکر به سیستم پیچیده بطلمیوس منتهی شد که در آن سیارات به صورت دایره‌ای در دایره‌های دایره‌ای حرکت می‌کردند تا مشکل ریاضی حرکت پس‌رونده (سیارات در حال حرکت به سمت عقب در آسمان) را اصلاح کنند.

کوپرنیک فکر می کرد که مدل بطلمیوس آنقدر پیچیده است که نمی تواند در دنیای واقعی رخ دهد. او همچنین متوجه شد که این مدل پیش‌بینی دقیقی از حرکت سیاره‌ها – یکی از نگرانی‌های اصلی نجوم در آن زمان – انجام نمی‌دهد. راه او برای حل این مسائل این بود که زمین را به عنوان مرکز جهان با خورشید عوض کند. این دیدگاه غیرمرکزی کاملاً بدیع نبود. آریستارخوس ساموسی پیشنهاد کرد که زمین نیز به دور خورشید می چرخد، و فیثاغورثی ها فکر می کردند سیاره ما به دور یک آتش مرکزی می چرخد ​​(البته نه خورشید). همانطور که معلوم شد، این مدل هیلوسنتریک برخی از مسائل را حل کرد، اما بدون مدارهای پیچیده و پیش‌بینی‌های حرکت سیاره‌ای کوپرنیک نبود… خب، آنها حتی بدتر از مدل بطلمیوس بودند.

تنها چند ماه قبل از مرگش، کوپرنیک کتابی در مورد نظریه خود در مورد هلیومرکزی منتشر کرد. مدل او، هرچند ناقص، گامی در جهت درست بود، و ستاره شناسان آینده در نهایت ایده های او را پذیرفتند و بر اساس آن بنا خواهند کرد. یکی از این ستاره شناسان گالیله گالیله بود که در سال 1632 دوباره پیشنهاد کرد که سیارات به دور خورشید می چرخند. ممکن است به یاد بیاورید که بعدا چه اتفاقی افتاد. گالیله به ارتکاب بدعت به کلیسای کاتولیک متهم شد و در حصر خانگی قرار گرفت. در حالی که کوپرنیک اولین دانشمندی نبود که جهان غیر ژئومرکزی را پیشنهاد کرد و حدود صد سال طول کشید تا نظریه خورشیدمرکزی او ریشه دوانید، ما کشف سیاراتی که به دور خورشید می چرخند را به او نسبت می دهیم و اغلب به مدل منظومه شمسی خود به عنوان مثال اشاره می کنیم. یک مدل کوپرنیک

سیاراتی که به دور منظومه های دو ستاره می گردند

به سرعت به قرن بیست و یکم می رسیم ^و به جرات می توان گفت که از زمانی که ایده های علمی جدید با مجازات کلیسا مواجه می شد، راه درازی را پیموده ایم. تا به حال مدل کوپرنیک را با یک خورشید در مرکز و سیاراتی که به دور آن می چرخند، پذیرفته ایم. اما اگر به شما بگویم چیزی به نام سیارات اطراف وجود دارد – سیاراتی که به دور دو ستاره حرکت می کنند – که در آن به جای یک غروب، شما دو ستاره دارید، یکی از تاتوین از جنگ ستارگان ؟

طبق مقاله ای در نوامبر 2013 در ساینتیفیک امریکن ، « دنیای با دو خورشید »، این یک داستان علمی تخیلی نیست. در این مقاله، پروفسور ویلیام ولش، اخترفیزیکدان و لورانس دویل، اخترفیزیکدان، بیان می‌کنند که ستاره‌های دوتایی (یعنی جفت ستاره‌ها) نسبتاً رایج هستند و این تصور الهام‌بخش نظریه ستاره‌های دوتایی از سیارات است. همانطور که معمولاً اتفاق می‌افتد، دو اردوگاه با نظریه‌های متضاد پدید آمدند: یک اردوگاه از ستاره‌شناسان این را یک احتمال می‌دانستند، در حالی که گروه دیگر آن را غیرممکن می‌پنداشتند، زیرا سیارات در محیط آشفته اطراف دو ستاره تشکیل نمی‌شوند. آنها همچنین پیشنهاد کردند که حتی اگر سیاره ای شکل بگیرد، مدار آن ممکن است طولانی مدت دوام نیاورد.

سپس، در سال 2009، ناسا سرانجام مأموریت کپلر را برای بررسی این نظریه در فضا پرتاب کرد. حدود دو سال طول کشید تا اولین سیارات دوری در حال عبور کشف شوند. امروزه، ما می دانیم که این نوع سیستم ها رایج تر از آن چیزی هستند که قبلاً تصور می شد، احتمالاً ده ها میلیون تنها در کهکشان راه شیری.